my stories

echte liefde bestaat niet

Alles wat perfect.

De bloemen die geluidloos pronkte met hun felle kleuren,

het zachte geroesemoes van de stad onder me.

Het heerlijke alleen zijn.

Dit was de dag waarop je eigelijk intens gelukkig moet zijn.

Maar dat was ik niet.

Mijn toekomst was zo kleurloos dat de kleuren van het heden ook werden uitgewist.

Ik banjerde door de zorgvuldig aangelede bloemenperk.

Het voelt goed om iets kapot te maken als je eigen leven net zo is platgestampt als de pronkers onder mijn voeten.

Elke geruisloose schreuw van de bloemen schreewde het uit in mijn hoofd.

Uitgehuwelijkt! Uitgehuwlijkt! Uitgehuwlijkt!

Nee, dit was niet hun pijn, dit was mijn pijn.

Uitgehuwelijkt! Uitgehuwelijkt! Uitgehuwelijkt!

De bloemen zouden hun bladeren laten vallen de aankomende winter doorkomen en dan weer met op geheven kraag de zon tegemoet kijken,

maar ik, mijn bladeren zouden nooit meer bloeien.

Ik zou eeuwig achter kasteelmuren opgesloten blijven en nooit meer de zon zien.

Ik liet me in het perk vallen en jammerde als een klein kind.